These are some monologues I've written. They're all available under the terms of CC-BY.
Ik ben een vis. De meeste mensen zien dat niet, maar het is wel zo. Ik zwem onder water, adem met mijn kieuwen en als ik op het droge kom, dan ga ik dood. De meeste mensen zien niet dat ik een vis ben, maar dat vind ik gek. Ze zien toch mijn vinnen? Mijn kieuwen? Mijn staart? Ik ben toch van top tot teen bedekt met schubben? Het maakt eigenlijk toch niet uit. Dat zijn mensen, en ik ben een vis. Mensen mogen me mooi met rust laten. Ik ben een vis. Blub.
Je wilt nu zeker van me horen dat het door mijn ouders komt. Dat mijn vader me sloeg wanneer hij dronken thuiskwam. Dat mijn moeder me nooit goed genoeg vond, wat ik ook deed. Dat ze me nooit aanmoedigde of troostte. Dat mijn ouders niets deden wanneer mijn zus mijn speelgoed stal, en me uitmaakten voor klikspaan als ik er dan iets van zei. "Mijn ouders," wil je dat ik zeg, "lieten me nooit bij mijn vriendjes en vriendinnetjes spelen. En ik durfte nooit iemand uit te nodigen, omdat ik bang was dat ze zouden zien hoe mijn vader me aan mijn haren meesleurde en hoe mijn moeder hele dagen deed alsof ik niet bestond." Je wilt dat ik vertel dat ik telkens probeerde weg te rennen, maar nergens had om heen te gaan. Ik snap het. Het zou het zoveel makkelijker maken, als ik dat allemaal zou zeggen, nietwaar? Maar het zou een leugen zijn. Mijn ouders hebben niets misdaan. Mijn vader deed geen vlieg kwaad, en mijn moeder was trots op elke penstreep die ik op de muur had achtergelaten. Nee, ik kan oprecht zeggen dat het niet door mijn ouders komt. Jammer hè.
Het is een musical. Of nou ja, niet echt een musical, maar je weet wel. Er zit muziek in. Maar goed, dan zit je daar dan. En je denkt dat het gewoon gaat beginnen, maar dan gaat het zaallicht aan. Blijken alle acteurs in het publiek te zitten. En ze blijven in het publiek voor de hele voorstelling. Ja, nee, ze lopen wel rond en zo, maar het podium blijft leeg. En dan na de pauze, wanneer het publiek terugkomt, zijn de spelers nergens te bekennen. Dan komt zo'n mannetje op het podium, je weet wel, zo'n mannetje. Of het kan ook een vrouwtje zijn, I guess. Hashtag feminism, haha. Maar goed, die komt dan op het podium en verzoekt het publiek de zaal te verlaten. Er is een technische storing of iets. Maar als ze dan de zaal uitkomen, zien ze de acteurs de rest van het verhaal spelen op de gang. En dan is het afgelopen. Applaus, de spelers buigen. En dan denkt het publiek: is dit het? Want het verhaal lijkt nog niet af te zijn. Het stuk leek op een climax af te stevenen, maar die climax die kwam niet. En dan gaan ze naar buiten, jassen aan en klaar om naar de auto te lopen. Of naar de fiets, als ze met de fiets zijn gekomen. Maar dan, op straat, zijn daar de acteurs weer, en die maken het verhaal dan af. Dan heeft iedereen zoiets van wat de fuck hebben we nu gezien. Zoiets lijkt me wel wat.